1. Ինչպե՞ս էր Խալիֆան վերաբերվում իշխանությանը։
Իմ կարծիքով, Խալիֆան իշխանության վերաբերվում էր հեքիաթային և ոչ այդքան լուրջ։ Իշխանությունը չպետք է լինի ստրկություն, սակայն պետք է ունենա կառավարող կազմ, ռազմավարություն և այլն, քանի որ իրականության մեջ ցավոք երաժշտությունը չի կարող օգնել մեզ։
2. Քո կարծիքով՝ ինչո՞ւ էր խալիֆան համոզված, որ երաժշտությունը պաշտպանում է իր պետությունը։
Խոլիֆան երաժշտությամբ կարողանում էր հանգստացնել իր հոգու սահմանները, սակայն պետություն ղեկավարելիս դու պատասխանատու ես մի ամբողջ ազգի համար։ Պատրանքները իրականության մեջ ունենում են անդառնալի հետևանքներ։
3. Ինչպե՞ս է արտացոլվում իրատեսությունն ու երազախաբությունը ստեղծագործության մեջ։
Ես ստեղծագործության իմաստը միայն տեսակ այս կողմից, երկրի ղեկավարումը ամենադժվար բաներից մեկն է։ Այն պահանջում է չափից դուրս իրատեսություն և արագ կողմնորոշվելու կարողություն։
4.Կարելի՞ է խալիֆային համարել դրական կերպար, թե ոչ։ Ինչո՞ւ։
Նա ինքնին դրական, միգուցե հաճելի մարդ էր, քանի որ երաժշտություն սիրող մարդիկ հիմանականում բարի և խորիմաստ են։ Սակայն որպես պետության ղեկավար ես անգամ կարող եմ քննադատել նրան, և նրան ընտրող ժողովրդին։
5. Կարծիք հայտնիր խալիֆայի այս հրամանի վերաբերյալ՝ -Թո՛ղ ապրի ամեն մարդ, ինչպես ուզում է, միայն թե թողնի, որ ուրիշն էլ ապրի։ Արդյո՞ք հնարավոր է խաղաղ համակեցություն։
Խաղաղ համակեցության համար անհրաժեշտ են ընդհանուր օրենքներ, որոնք կհեշտացնեն ընդհանուր հայտատարի գալու հարցը։ Յուրաքանչյուր անձ իրավունք ունի ապրել այնպես, ինչպես ուզում է, եթե դա չի խանգարում դիմացինին։
6. Ըստ ձեզ՝ ո՞րն է հեղինակի ասելիքը։
Հեղինակը փորձում է ցույց տալ, որ պետությունը չի կարող պահպանվել միայն գեղեցկության, արվեստի, երազանքի ու հեքիաթների վրա․ դրանց զուգահեռ անհրաժեշտ են նաև պատասխանատվություն, զգոնություն և իրականության գիտակցում։ Խալիֆան փակվել էր իր երազների մեջ՝ համոզված, որ իր ներաշխարհի գեղեցկությունը կարող է պաշտպանել իրական պետությունը։ Բայց իրական կյանքում պետությունը պահում են ոչ թե միայն երգերն ու հեքիաթները, այլ նաև գործողությունը, ղեկավարի կամքն ու պատասխանատվությունը։
7. Մեկնաբանե՛ք այս տողը՝ -Նվագեցե՛ք, մի՛ դադարեք. երբ դուք դադարեք, այն ժամանակ է, որ կնվաճվի իմ պետությունը…
Այս տողը ցույց է տալիս Խալիֆայի ողբերգությունը. նա փորձում է պաշտպանել պետությունը ոչ թե զենքով և գործողությամբ, այլ երգերով ու հեքիաթներով՝ կարծելով, որ ներքին գեղեցկությունը կարող է փոխարինել արտաքին ուժին։ Դա միաժամանակ գեղեցիկ է, բայց նաև վտանգավոր մոլորություն։
8. Ըստ ստեղծագործության գրի՛ր էսսե վերնագրերից մեկով՝
Հաղթանակի և պարտության սահմանները
Հաղթանակի և պարտության սահմանները
Մարդու կյանքում միշտ չէ, որ հաղթանակը չափվում է նվաճած տարածքով, իսկ պարտությունը՝ կորցրածով։ Երբեմն այս երկու հասկացությունների սահմանը այնքան պարզ չէ, որքան թվում է առաջին հայացքից։ Խալիֆայի պատմությունը հենց դրա վառ օրինակն է. նա պարտվեց իր պետությունը, բայց հաղթեց իր ներքին աշխարհը, իր երազների հավերժությունը։
Խալիֆան չպաշտպանեց իր երկիրը զենքով կամ իշխանական խստությամբ։ Նա հավատում էր, որ գեղեցկությունն ու արվեստը կարող են լինել ամենահզոր պաշտպանությունը։ Աշխարհը նրա համար բաժանված չէր զորքի ու թշնամու, հաղթողի ու պարտվողի միջև. նրա աշխարհում իշխում էին հեքիաթներն ու երաժշտությունը, և դրանց մեջ նա անպարտելի էր։ Նա պարտվեց այն պահին, երբ իրական աշխարհը պահանջեց իր գոյության պաշտպանությունը, բայց հաղթեց այնտեղ, որտեղ մարդն առավել ազատ է՝ հոգու տարածքներում։
Սակայն արդյո՞ք սա իսկական հաղթանակ էր։ Եթե արտաքին հաղթանակը պահանջում է գործողություն և պատասխանատվություն, ապա ներքին հաղթանակը պահանջում է հավատ և համարձակություն կորցնել նյութականը՝ պահպանելու համար հոգևորը։ Դժվար է պահպանել անհատականությունը։ Նրա պետությունը կործանվեց, բայց նրա անունը պատմության մեջ մնաց որպես «անհաղթ»։ Ուստի հաղթանակի և պարտության սահմանները միշտ նույնը չեն։ Երբեմն մարդը պարտվում է աշխարհին, բայց հաղթում է ինքն իրեն։ Իսկ երբ ներսում խաղաղությունն ու գեղեցկությունը մնում են անխաթար, այդ պարտությունը դառնում է ամենաբարձր հաղթանակը։